|
دوران غیبت چرا که ضروري بود امت از ميان فقهاي عادل و راسخ در دانش اهل بيت ، و زاهد در دنيا و کساني که تبلور تعاليم مکتب هستند ، بتواند کسي را برگزيند . شايد حکمت اين امر در اين نهفته باشد که ارتباط الهي از وحي به وصايت (امامت) و از آن به نيابت خاصه و پس از آن به نيابت عامه ، درجه بندي مي شود . روزگار پيامبر بزرگ اسلام (ص) ، روزگار وحي است که شاهد ماجراهاي عظيمي است . پس از آنکه کار تبليغ رسالت کامل شد ، ائمه (ع) مامور اين وظيفه شدند که آيات متشابه قرآني را تفسير کنند . چرا که مردم خود مي بايست مستقيما به آيات محکم رجوع مي کردند . اين نکته خود گامي پيش برنده در راه برخورد با وحي تلقي مي شود . در روزگار امامت ، بسياري از دانشمندان مسلمان در پي فراگرفتن فقه ، همت گماردند تا آنجا که برخي از آنان از سوي ائمه مامور دادن فتوا شده بودند . بعد از اين دور ه، مرحله نيابت خاصه آغاز مي شود . مردم در اين مرحله وظيفه داشتند از طريق مراجعه به نواب اسلام (ع) و نه به صورت مستقيم ، آن چنانکه در روزگار امامت معمول بود ، با آن حضرت تماس بگيرند . اما اکنون که عصر نيابت عامه است ، مسلمانان بايد به فقيهان عادلي که بنابر مقياسهاي عمومي ، به شايستگيهاي آنها شناخت پيدا کرده اند ، مراجعه کنند . اين شايستگيها از زبان ائمه (ع) براي مردم بازگو و تبيين شده است . اگر چه ارتباط حجت الله با اولياي خدا به اشکال گوناگوني ادامه دارد ، ليکن اين امر در چهارچوب احکام ظاهري داخل نمي گردد . چون هيچ کس نمي تواند ادعا کند که نايب خاص امام است . حتي نمي تواند ادعا داشته باشد که با امام ارتباط مستقيم دارد و چنانکه کسي زبان به چنين ادعاهاي بگشايد مسلمانان خود بايد او را تکذيب کنند . اگر چنين درجه بندي وجود نمي داشت ، امت با فاجعه اي واقعي روبه رو مي شد .
|
درباره وبلاگ  ALIWAHEED SAJDI
internatniol univercity jam_e_atul_mustfa mashad reza a.s
|
