امان از شام

در روايت آمده از امام سجّاد عليه السلام پرسيدند: سخت ترين مصائب شما در سفر کربلا کجا بود؟ در پاسخ، فرمود: «الشّامُ الشّامُ الشّامُ»، يا سه بار فرمود: «امان از شام».به روايت ديگر، امام سجّاد عليه السلام به نعمان بن منذر مدائني فرمود: در شام هفت مصيبت بر ما وارد آوردند که از آغاز اسيري تا آخر، چنين مصيبتي بر ما وارد نشده بود:1. ستمگران در شام اطراف ما را با شمشيرهاي برهنه و نيزه هاي استوار احاطه کرده بر ما حمله مي کردند و کعب نيزه به ما مي زدند. آنان ما را در ميان جمعيّت بسيار نگهداشتند و ساز و طبل مي زدند.2. سرهاي شهدا را ميان هودجهاي زنهاي ما قرار دادن و سر عمويم عبّاس ‍ عليه السلام را در برابر چشم عمه هايم زينب و امّکلثوم عليه السلام نگهداشتند، و سر برادرم علي اکبر و پسر عمويم قاسم عليه السلام را در برابر چشم سکينه و فاطمه (خواهرم) مي آوردند و با سرها بازي مي کردند، و گاهي سرها به زمين مي افتاد و زير سم ستوران قرار مي گرفت.3. زنهاي شامي از بالاي بامها، آب و آتش بر سر ما مي ريختند. آتش به عمّامه ام افتاد، ولي چون دستهايم را به گردنم بسته بودند، نتوانستم آن را خاموش کنم. در نتيجه عمامه ام سوخت و آتش به سرم رسيد و سرم را نيز سوزانيد.4. از طلوع خورشيد تا نزديک غروب ما را همراه ساز و آواز، در برابر تماشاي مردم در کوچه و بازار گردش دادند و مي گفتند: اي مردم، بکشيد اينها را که در اسلام هيچگونه احترامي ندارند.5. ما را به يک ريسمان بستند و با اين حال ما را از در خانه يهودي و نصاري عبور دادند، و به آنها مي گفتند: اينها همان افرادي هستند که پدرانشان، پدران شما را (در خيبر و...) کشتند و خانه هاي آنها را ويران کردند، امروز شما انتقام آنها را از اينها بگيريد.«يا نُعمانُ فَما بقي أحد منهم الا وَقَدْ اَلقي عَلَيْنا مِنْ التُرابِ وَالا حجارِ وَالا خشاب ما أرادَ».«اي نعمان هيچ کس از آنها نماند مگر اينکه هرچقدر مي خواست از خاک و سنگ و چوب به سوي ما افکند».6. ما را به بازار برده فروشان بردند و خواستند ما را به جاي غلام و کنيز بفروشند ولي خداوند اين موضوع را براي آنها مقدور نساخت.7. ما را در مکاني جاي دادند که سقف نداشت؛ روزها از گرما و ترس کشته شدن، همواره در وحشت و اضطراب به سر مي برديم.[1] .

 [1] سوگنامه آل محمد صلي الله عليه و آله به نقل از تذکره الشهدا ملا حبيب الله کاشاني ص 412.